Władysław Nowakowski

Urodził się 23 kwietnia 1916 roku w Kołaczycach, powiat Jasło. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Czudcu, po ukończeniu której rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. 
W 1930 r. wraz z rodzicami przeniósł się do Lwowa, gdzie kontynuował naukę w Liceum Państwowym. Tamże uzyskał w 1934 r. maturę, po czym rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie skrystalizowały się jego zainteresowania wokół problemów techniki lotniczej, szczególnie szybowcowej. 
W latach 1937–38 wyjeżdżał na praktyki i staże studenckie do Francji i Włoch. Po ukończeniu studiów, uzyskał już po wybuchu wojny 1939 r. dyplom inżyniera mechanika w grupie lotniczej. 

W latach 1940–41 zatrudniony był w Zakładach Szybowcowych nr 5 Osoawiachimu we Lwowie, gdzie zdobył praktykę i doświadczenie jako konstruktor szybowcowy. Potem wyjechał do Krakowa, gdzie w okresie okupacji pracował w biurze konstrukcyjnym firmy Solvay. Pod koniec wojny został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Płaszowie. 

Po wyzwoleniu przebywał jeszcze rok w Krakowie. Prowadził wykłady na Wydziale Lotniczym Akademii Górniczo-Hutniczej. Specjalizował się w zagadnieniach mechaniki lotu, prowadząc równocześnie w Katedrze Silników Szybkobieżnych wykłady i ćwiczenia konstrukcyjne z zakresu silników lotniczych. 
Zamiłowanie do szybownictwa spowodowało, że w 1946 r. przeniósł się do Bielska-Białej, gdzie rozpoczął pracę w nowo utworzonym Instytucie Szybownictwa. 
Początkowo kierował działem naukowo-badawczym IS, angażując się aktywnie w twórczą działalność konstruktorską pierwszych powojennych szybowców, szczególnie konstrukcji nietypowych i doświadczalnych. Był autorem ich projektów koncepcyjnych i dokumentacji obliczeniowej. 
Był współkonstruktorem szybowców: IS-1 Sęp, IS-2 Mucha, SZD-6x Nietoperz, IS-1 Osa, SZD-22 Mucha Standard. Do końca lat 50-tych konsultował praktycznie wszystkie konstrukcje szybowców IS, a potem SZD. 
Równocześnie dał się poznać jako utalentowany pedagog. Do 1949 r., dojeżdżając do Krakowa, prowadził nadal wykłady na wydziałach politechnicznych. 

W latach 1948–1951 wykładał mechanikę lotu i aerodynamikę w Liceum lotniczym Państwowej Szkoły Przemysłowej w Bielsku-Białej (liceum to zmieniono na technikum w 1952 roku). 
Był współorganizatorem Centralnej Szkoły Instruktorów Szybowcowych Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” na lotnisku w Aleksandrowicach, w której także potem prowadził wykłady. 
W tym okresie działalności pedagogicznej napisał podręcznik „Podstawowe wiadomości z teorii lotu”, był współautorem pracy „Szybownictwo” oraz opublikował w prasie lotniczej szereg artykułów omawiających zagadnienia aerodynamiki szybowców. 

W 1948 r. powołany został na stanowisko dyrektora Instytutu Szybownictwa, przemianowanego następnie na Szybowcowy Zakład Doświadczalny. Pozostawał na nim przez 29 lat, aż do momentu przejścia w 1977 r. na emeryturę, kiedy to po wielu reorganizacjach kierowany przez niego zakład przyjął nazwę Przedsiębiorstwa Doświadczalno-Produkcyjnego Szybownictwa PZL-Bielsko. 
W 1956 r. był członkiem ekipy polskiej Szybowcowych Mistrzostw Świata w Saint Yan. 
W latach 1957–58 był współkonstruktorem szybowca SZD-22 Mucha Standard, wyprodukowanego w liczbie 286 szt. i który zwyciężył w Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Lesznie w 1958 r. 
Przy konstruowaniu szybowca Foka (wyprodukowano 334 szt. w kilku odmianach), był konsultantem do spraw aerodynamiki. Dalszym rozwinięciem szybowca Foka była Cobra, która przyniosła Polsce zwycięstwo w Szybowcowych Mistrzostwach Świata w South Cerney w 1963 r. 

Będąc konsultantem biura konstrukcyjnego, tworzył w nim klimat twórczej pracy, inspirował i zaszczepiał nowatorskie idee wśród bielskich konstruktorów. 
Na trudnym i odpowiedzialnym stanowisku dyrektorskim prowadził zwykle rozległą i aktywną działalność społeczną i zawodową. 
Szczególnie serdecznie związał się z macierzystym Aeroklubem Bielsko-Bialskim, któremu prezesował przez kilka kadencji, otrzymując w nim godność prezesa honorowego. 
W Bielsku-Białej był także prezesem miejskiego oddziału SIMP. 
Miał rozległe kontakty ogólnopolskie. Angażował się w prace Ligi Lotniczej, Ligi Przyjaciół Żołnierza, a potem Ligi Obrony Kraju oraz Aeroklubu PRL. 
Szeroko współpracował z Aeroklubem PRL, rozumiejąc dobrze jego potrzeby sprzętowe. Zasiadał w Radzie i Komisji Szybowcowej APRL. 
Przez cały czas swej pracy i działalności w Bielsku-Białej był żarliwym rzecznikiem polskiego szybownictwa. 

Znajdowało to m.in. wyraz w jego działalności na forum Międzynarodowej Organizacji Naukowo-Technicznej Szybownictwa (OSTIV), gdzie szeroko propagował polską technikę szybowcową, starając się o jej dominację w świecie. 
Jako wybitny fachowiec i uznany autorytet przebywał wraz z Włodzimierzem Humenem kilka miesięcy (1954/55) w Chińskiej Republice Ludowej, gdzie służył swą wiedzą i doświadczeniem w udzielaniu pomocy w organizacji i rozwoju szybownictwa ChRL, za co otrzymał Chińską Gwiazdę Przyjaźni. 

W lipcu 1952 r. znalazł się w gronie laureatów zespołowej Nagrody Państwowej dla konstruktorów Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego (wraz z J. Niespałem, T. Kostią, J. Sandauerem i I. Kaniewską) za opracowanie konstrukcji szybowców Mucha, Jastrząb, Nietoperz, Sęp, Kaczka i Jaskółka. 

Pogarszający się stan zdrowia wyłączył go z początkiem lat 60-tych z szerszej działalności pozazawodowej. 
Wraz z całą załogą kierowanego przez siebie przedsiębiorstwa, przeszedł drogę różnego rodzaju wzlotów i zahamowań polskiego przemysłu lotniczego. 
Zawsze jednak niestrudzenie, z zaangażowaniem, walczył o bielski zakład, o zachowanie tradycji polskiej techniki szybowcowej, której współtwórcą był w latach powojennych. 
Zmęczony chorobą przeszedł w 1977 r. na emeryturę, po 31 latach pracy w wielce zasłużonej dla polskiego szybownictwa bielskiej placówce konstrukcyjno-produkcyjnej, której przewodził jako dyrektor przez 29 lat. 

Napisał i wydał dwie książki: „Podstawowe wiadomości z teorii lotu” (1957), „Mechanika lotu” (1970); był współautorem książek: „Szybownictwo“ i „Podręcznik pilota szybowcowego” (1967). 
Ponadto był autorem około dwudziestu artykułów, dotyczących mechaniki lotu szybowców i projektowania szybowców, opublikowanych na łamach „Techniki Lotniczej“, „Schweizer Aero Revue“ i „Skrzydlatej Polski“ w latach 1948–55. 
W 1952 r. otrzymał nagrodę państwową w dziedzinie postępu technicznego. 
Posiadał liczne odznaczenia państwowe za swoją pracę. 

Zmarł 26 kwietnia 1980 r. w wieku 64 lat.