Piotr Mynarski

Urodził się 25 czerwca 1908 r. w Starej Wsi k. Oświęcimia w rodzinie Jana (rolnik) i Teresy. 
W 1928 r. uzyskał maturę w Gimnazjum im. Adama Asnyka w Białej Krakowskiej. 

W latach 1928–1929 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy, uzyskując stopień podporucznika rezerwy. 
Jesienią 1929 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej oraz podjął pracę przy budowie szybowców w warsztatach Związku Awiatycznego Studentów Politechniki Lwowskiej. 
W 1929 r. był współzałożycielem Akademickiego Aeroklubu Lwowskiego. 
Brał udział w wyprawach szybowcowych do Bezmiechowej k. Leska w latach 1929–1932. 

W listopadzie 1930 r. jako drugi w Polsce uzyskał kategorię A pilota szybowcowego, zaś w czerwcu 1932 r. uzyskał kategorię C. 
W 1932 r. przerwał studia. 

Od maja 1932 do maja 1936 r. pracował jako instruktor szybowcowy w Szkole Szybowcowej Aeroklubu Lwowskiego w Bezmiechowej. 
18 września 1932 r. wykonał na szybowcu Czajka lot trwający 7 godzin i 7 minut, 
a w lipcu 1933 r. pierwszy w Polsce lot termiczny nad terenem płaskim, utrzymując się w powietrzu na szybowcu Komar przez 5 godzin i 52 minuty. 

Ustanowił następujące krajowe rekordy szybowcowe: 

W 1935 r. jako pierwszy w Polsce uzyskał Srebrną Odznakę Szybowcową (kategorii D), nr międzynarodowy 179. 
9 listopada 1935 r. dokonał na szybowcu szkolnym Wrona dużego wyczynu – utrzymywał się w powietrzu przez 4 godziny i 7 minut. 

Od 1933 r. wykonywał loty doświadczalne dla Instytutu Techniki Szybownictwa we Lwowie. 
W lipcu 1933 r. ukończył we Lwowie kurs lotów holowanych na szybowcu za samolotem. 

W dniach 1–15 sierpnia 1933 r. jako członek harcerskiej ekipy szybowcowej wziął udział w Międzynarodowym Zlocie Skautowym IV Jamboree w Gödöllö pod Budapesztem, gdzie dał pokaz lotu szybowcowego na SG-28 podczas defilady skautów z całego świata, 
zaś Węgrom zademonstrował przelot nad terenem płaskim o długości 65 km. 

W maju 1936 r. wziął udział na szybowcu Komar w Zawodach Szybowcowych ISTUS (Międzynarodowa Komisja Studiów Szybowcowych) w Budapeszcie.  

Od kwietnia 1936 do września 1939 r. był kierownikiem Wyczynowej Szkoły Szybowcowej w Bezmiechowej i równocześnie kierownikiem jej warsztatów. 
W 1937 r. na Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych w Rhön-Wasserkuppe w Niemczech (uznanych za I Szybowcowe Mistrzostwa Świata) zajął 10. miejsce i ustalił rekord odległości na szybowcu PWS-101, przelatując 351 km z Wasserkuppe do Hamburga. 
W 1938 r. uzyskał w Aeroklubie Lwowskim licencję pilota turystycznego. 

W 1940 r. wznowił studia, wstępując na czwarty rok Lwowskiego Instytutu Politechnicznego (tak nazwano wówczas Politechnikę Lwowską), które przerwał po roku, gdy Niemcy wkroczyli do Lwowa i zlikwidowali uczelnię. 
Od września 1941 do sierpnia 1943 r. pracował jako wykładowca-instruktor traktorowy w Szkole Rolniczej w Dublanach pod Lwowem. 
Aresztowany w sierpniu 1943 r. w łapance ulicznej we Lwowie, był więziony przez Niemców przez sześć miesięcy. 
Po ponownym wkroczeniu Sowietów do Lwowa, od sierpnia 1944 do kwietnia 1945 r. pracował jako technik w biurze konstrukcyjnym przedsiębiorstwa Motopojezd nr 4 we Lwowie. 

Jesienią 1945 r. ewakuował się ze Lwowa i podjął pracę w kopalni Rozbark w Bytomiu. 
Od 1 stycznia 1946 do 30 kwietnia 1946 r. był kierownikiem Wyczynowej Szkoły Szybowcowej Żar w Międzybrodziu Żywieckim, 
a od 1 maja 1946 r. pilotem doświadczalnym w Instytucie Szybownictwa w Bielsku-Białej (w 1948 r. przemianowanym na Szybowcowy Zakład Doświadczalny – SZD). 

Jako pilot doświadczalny dokonał oblotu prototypów szybowców: 

Przeprowadzał ich próby w locie oraz oblatywał szybowce seryjne. 

W 1951 r., po odsunięciu od latania w wyniku tzw. weryfikacji, przeszedł do biura konstrukcyjnego SZD jako obliczeniowiec. 
Uczestniczył w projektowaniu większości szybowców SZD w latach 1950–1972, wykonując ich obliczenia aerodynamiczne i wytrzymałościowe. 

W 1960 r., wraz z inż. Władysławem Okarmusem, opracował koncepcję szybowca wyczynowego SZD-24 Foka. 
W 1972 r., wraz z zespołem konstruktorów SZD, otrzymał nagrodę państwową I stopnia za opracowanie konstrukcji i wprowadzenie do produkcji szybowców SZD-24 Foka i SZD-36 Cobra. 

30 czerwca 1973 r. przeszedł na emeryturę, przez pewien czas pracując na część etatu. 
W 1958 r., jako ekstern, uzyskał dyplom inżyniera lotniczego na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. 

W latach 1948–1958 nauczał przedmiotów zawodowych w technikum mechaniczno-elektrycznym w Bielsku-Białej, 
a od 1982 r. w zasadniczej szkole zawodowej w Bielsku-Białej. 

Przed II wojną był komisarzem sportowym Aeroklubu RP oraz członkiem: 

Po wojnie był członkiem: 

Za swoje osiągnięcia został odznaczony: 

Zmarł 14 grudnia 1986 r. w Bielsku-Białej, gdzie został pochowany na cmentarzu przy ul. Grunwaldzkiej. 

Był żonaty ze Stanisławą Mandziej, z którą pobrał się w 1942 r. 
Miał dwie córki: Martę i Annę. 

Ciekawostki: 

Pionier polskiego szybownictwa 

Rekordowe loty 

Eksperymentator i konstruktor 

Współtwórca SZD-24 Foka 

Pedagog i mentor 

Działacz społeczny i harcerz 

Odznaczenia:

Działalność konspiracyjna